از نظر روانشناسی سیاسی، رفتار و اخلاق سیاسی پیامبران و ائمه معصومین در شکل دهی به جامعه مطلوب به صورت روش ماکیاولیستی اندیشه های غرب نبوده که اساس آن بر دروغ،زور وفساد وخدعه ونیرنگ باشد. بلکه برمبنای آموزه ها و روش های قرانی و هستی شناسی الهی بوده و این روش ها به صورت رفتار صبورانه .شجاعانه .قوی ،دارای اعتماد به نفس بالا بوده وهمچنین بر کافران، بسیار قویدل و سخت و با یکدیگر بسیار مشفق و مهربانند.(أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ29.فتح) این پژوهش، کیفی و از نوع مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد.اطلاعات به دست آمده با استفاده از خبرگان به طور کیفی مورد تحلیل قرار گرفته است . یافته های پژوهش نشان خواهد داد که کاربرد هستی شناسی در حوزه روان شناسی سیاست موجب تحقق جامعه مطلوب می شود. مثال عملی آن امام خمینی است که در چارجوب هستی شناسی قرانی در روانشناسی سیاسی و مبارزاتی علم کرد و موفق به نظام سازی و جامعه مطلوب در انقلاب ایران شد موفقیت ایشان به دو دلیل بوده است اولا در مرحله شناخت خداوند به مرحله یقین رسیده بود(هستی شناسی الهی) ثانیا، رفتار اخلاقی پیامبران و امامان معصوم را در نظام سازی حکومت مطلوب الگوی خویش قرار داده بود و این، شرط موفقیت وی در نظام سازی مطلوب در انقلاب اسلامی ایران بوده است.

هدف از پژوهش حاضر تبیین ابعاد و مولفه های پلیس در تراز انقلاب اسلامی در نیروی انتظامی ج. ا. ایران است. وجود توانایی های علمی و تخصصی، برخورد مقتدرانه با مردم و دلسوزی برای انقلاب و اسلام در نیروی انتظامی موجب گردیده تا نوع نگاه و انتظارات مقام معظم رهبری از نیروی انتظامی، علاوه بر تامین نظم و امنیت و مدیریت حوادث جامعه، توانایی شناخت، دفاع و مقابله با دسیسه ها و تبلیغات رسانه ای دشمن را قبل از هرگونه اقدامی داشته باشد. چرا که نیروی انتظامی با برخورداری از جوانانی بصیر و توانمند، توانایی شناخت توطئه و نقشه های شوم دشمن را دارد و قادر است از ارزش های نظام و انقلاب دفاع نماید. به همین منظور، با مطالعه مبانی نظری پژوهش و بررسی کتب دینی و مذهبی از جمله قرآن کریم و نهج البلاغه و همچنین، بر اساس تدابیر و فرایمن مقام معظم رهبری مولفه های پلیس در تراز انقلاب اسلامی به روش تحلیل مضمون استخراج گردید. مقوله های اصلی استخراج شده شامل هفت مقوله اصلی(روحیه جهادی و انقلابی، معرفت و بصیرت دینی و سیاسی، اخلاق مداری، خدامحوری و و معنویت گرایی، پیشتازی در ترویج فرهنگ قرآنی، تقید و تعبد به شریعت، روحیه خدمتگزاری، الزامات پیشرفت و تحول سازمانی) و 34 مقوله فرعی که هر مقوله فرعی خود دارای شاخص های متعددی می باشد. الگوی استخراج شده بیشتر مفهومی بوده و جهت اعتباریابی آن نیاز به پژوهش های کمی و کیفی و اجرای الگو به صورت تجربی در نیروی انتظامی ج. ا. ایران می باشد.

این مقاله به بحث از عام گرایی و خاص گرایی در حوزه فرااخلاق می پردازد. در ابتدا، تاریخچه مختصری در باب حدود و ثغور عام گرایی نزد کانت و بازسازی آن در قرن بیستم توسط راس تحت عنوان "اخلاق در نگاه نخستین" بیان شده است. در ادامه، پس از بررسی انواع خاص گرایی اخلاقی، خاص گرایی به مثابه آموزه ای وجود شناختی که متضمن نفی هر گونه تعمیم پذیری و الگوپذیری چگونگی رفتار خصوصیات اخلاقی در سیاق های مختلف است، مورد بحث واقع شده، مهم ترین دلیل خاص گرایی وجود شناختی شرح داده شده است. در انتها، با استفاده از آموزه های دلالت شناسانه ویتگنشتاین متاخر، به صورت مشخص مبحث شباهت خانوادگی، ادعای خاص گرایی وجود شناختی مبنی بر الگوپذیر نبودن رفتار دلیل آفرین خصوصیات اخلاقی در سیاق های مختلف رد شده است.

هر بار که در اقیانوس عمیق اندیشه ی مولوی غور می کنیم، وجهی نو در مقابل دیدگانمان ظاهر می شود که گویی اولین باری است که با چنین تفکری آشنا می شویم اما، این بار تحیر، افزون تر است چراکه، مکتب اخلاقی جدیدی که با نام اخلاق مراقبت، در قرن نوزده و بیست میلادی با پیشر فت های روان شناختی و روان کاوی انسان در اروپا مطرح است، مولوی قرن ها قبل بدان دست یافته و موشکافانه و البته جامع تر آن را طرح می نماید و همین یک نکته برای توجیه اعجازآمیز بودن مکتب اخلاقی وی، که هنوز هم سرمشق آموزه های اخلاقی است، کفایت می کند. یکی از رهیافت های اخلاق مراقبت[1]، عاطفه گرایی است که در این مقال، نحوه ی طرح آن در آثار مولوی، با برجسته سازی این نکته که عاطفه گرایی اخلاقی مولوی با خدا آغاز و به خدا می انجامد، مورد تعمق قرار گرفته حال آن که، مبنای عاطفه در مکتب اخلاقی غربی، بر عاطفه ی مخلوق متکی است، جای تامل دارد.

خانواده، کانون گرم مهر و محبت و عشق ورزی است و پای قوانین و مقررات بدان کوتاه؛ زیرا هیچ قانون گذاری نمی تواند برای عشق و محبت نورزیدن ضمانت اجرا بگذارد و ممتنع را به عشق ورزی وادارد. از این روست که اصل دهم قانون اساسی به سهم عوامل اخلاقی در خانواده توجه کرده، برنامه ریزان را به ساده کردن تشکیل خانواده سفارش می کند.در واقع، خانواده بر پایه سنت ها، باورها و اخلاق استوار است بنابراین باورها و اخلاق در آن در مقایسه با قانون و مقررات سهم بیشتری دارند و هر جا قانون گذار در نهاد خانواده دستی برده، نتایجی به بار آورده که به بنیان خانواده آسیب رسانیده است.این نوشتار پی جوی سهم عوامل اخلاقی در خانواده است و با این رویکرد، نیم نگاهی هم به لایحه جدید حمایت از خانواده افکنده است. از این رو، نمونه های جدی و شایعی را برگزیده تا درستی این نظر را محک زند که فقیهان در فقه نخواسته اند نکاح را با دیگر نهادهای حقوقی برابر دانسته و قواعد عمومی قراردادها را درباره آن اجرا کنند؛ زیرا به درستی دریافته اند که خانواده از اخلاق تاثیر می پذیرد و بنیان آن بر پایه اخلاق استوار است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

این پژوهش درصدد پاسخ به این پرسش ها است که: فرد اخلاق ناپروا چه کسی است؟ مهم ترین عامل وجود او چیست؟ و وجودش، با کدام یک از درون گرایی و برون گرایی انگیزشی سازگار است؟ به عبارت دیگر، آیا می توان گفت وجود فرد اخلاق ناپروا نمونه نقضی برای درون گرایی انگیزشی بوده و در نتیجه برون گرایی انگیزشی درست است؟ یا اینکه می توان درون گرای انگیزشی بود و در عین حال وجود فرد اخلاق ناپروا را سازگار با آن دانست؟ برای پاسخ به این پرسش ها ابتدا مراد از درون گرایی و برون گرایی انگیزشی و دیدگاه مطلوب بر مبنای آرای محمدحسین طباطبایی، عبدالله جوادی آملی و محمدتقی مصباح یزدی روشن می شود. درون گرای انگیزشی صرف حکم اخلاقی را برای برانگیختن به انجام دادن فعل اخلاقی بسنده می داند و برون گرای انگیزشی وجود عنصری به نام میل را نیز برای برانگیخته شدن لازم می داند. در نهایت به این نتیجه می رسیم که وجود افراد اخلاق ناپروا دشواره ای پیش روی پذیرش رویکرد درون گرایی انگیزشی است و این مثال نقض، فرد را به پذیرش رویکرد برون گرایی انگیزشی سوق می دهد. برون گرای انگیزشی با اشکالات درون گرا مواجه نیست و از مویداتی نیز برخوردار است.